Półpasiec to wielka dolegliwość zakaźna wywołana przez tenże sam typ wirusa co ospa wietrzna, czyli VZV. Efektem pierwotnego zakażenia jest tak ospa, na jaką zazwyczaj cierpią dzieci. Jeśli z postępem lat wytrzymałość organizmu spada, np. w skutek ogólnego osłabienia organizmu, przebytych chorób lub wieku, groźny wirus uśpiony w zwojach nerwów czuciowych zaczyna reaktywację oraz namnażanie.
Półpasiec – jak można się zarazić?
Ospa wietrzna oraz półpasiec to dwa oblicza jednego wirusa. Przy czym inna jego formę rzadko dotyczy dzieci. Półpasiec niejednokrotnie spotyka osoby w wieku dojrzałym. Nie liczy toż przecież regułą. Wirus uśpiony w gronie osób, które przechorowały ospę, może zostać aktywowany, jeśli zaistnieją korzystne ku temu powody, a należą do nich:
•spadek odporności,
•dolegliwości nowotworowe,
•leczenie immunosupresyjne,
•niedawno przebyte szczepienia,
•ogólne zmęczenie organizmu wywołanie przez rozmaite etiologie, m.in. stres.
W przypadku półpaśca ciężko mówić o zarażeniu, dobrym słowem byłaby raczej reaktywacja wirusa, która występuje przede wszystkim ze spadku odporności organizmu. W stosunku z powyższym, w liczbie szczególnego ryzyka znajdują się osoby:
•zarażone wirusem HIV, cierpiące na AIDS,
•po przeszczepach szpiku kostnego,
•starsze, zwłaszcza po 60. roku życia,
•przebywające silne dolegliwości oraz zapalenia,
•poddane ciężkiemu, wyczerpującemu oraz osłabiającemu leczeniu, dotyczy to zwłaszcza radioterapii oraz chemioterapii,
•będące w wielkim stresie.
Półpaścem nie można zakazić się od różnego chorego. Każda osoba, która nie przebyła zakażenia wirusem VZV, po związku z pacjentem na półpasiec, najprawdopodobniej, zachoruje na ospę wietrzną. Z kolei dla każdego, kto przebył ospę, kontakt z pacjentem na półpasiec nie stanowi żadnego zagrożenia, gdy system odpornościowy działa odpowiednio. Kluczowy składa się więc zdrowy tryb życia, czyli właściwe żywienie, sen oraz ruch. Specjalną uwaga należy zachować w przypadku, jeśli dolegliwość pojawia się częściej aniżeli raz. Zwiększona skłonność do zachorowania na półpasiec bywa związana z postępem procesów nowotworowych w organizmie.
Półpasiec – jego szkodliwe formy oraz zasady postępowania
Wirus VZV aktywuje się od 3 do 5 tygodni. W ostatnim okresie pojawia się szereg zmian, które zazwyczaj nie są identyfikowane z półpaścem. Zmęczenie, ucisk gardła lub zwiększona temperaturą potrafią być sygnałami wielu chorób, więc początkowe stadium schorzenia bywa ciężkie do zdiagnozowania. Jeśli wirus się uaktywni, pojawia się ucisk, palenie, świerzbienie, a potem krostki – umiejscowione wzdłuż linii zaatakowanych nerwów. Zmiany skórne potrafią utrzymywać się od 2 do 4 tygodni, czyli cały okres procesie dolegliwości, czy wysychać po upływie tygodnia. Półpasiec zazwyczaj umiejscawia się na tułowiu w strefie piersiowo-lędźwiowej oraz nerwu trójdzielnego. Własną nazwę zawdzięcza właśnie nietypowej lokalizacji – dolegliwość obejmuje jedną część ciała, nie przekraczając jego linii środkowej. Równie powszechnie jak na tułowiu, choroba umiejscawia się na twarzy. Zmiany potrafią pojawić się na skroniach, czole oraz powiekach, wtedy mówimy o półpaścu ocznym.
